بی شک هواداران تراختور در دنیا بی نظیر هستند و یگانه، حتی می توانیم آن ها را برتر از هواداران تیم هایی مثل بارسلونا بدانیم.
در بارسلونا از ظرفیت 98 هزار نفری استادیوم نیو کمپ معمولا کمتر از 85% پر می شود، و شاید نکته ای که هرگز کسی بدان اشاره نکرد، این است که از آن هشتاد و چند هزار نفری که با پرچم های بارسا وارد استادیوم می شوند تعداد زیادی بعنوانه توریست در بارسا چند روزی مهمان هستند و نیو کمپ را محلی برای خوش گذرانی چند ساعته انتخاب می کنند و نیز در این چند ساعت شاهد فوتبال کاتالانی هستند که شاید کمتر کسی راضی به از دست دادنش باشد. استادیوم نیو کمپ که سالانه میزبان هزاران هزار توریست از همه نقاط دنیا هست از بالا ترین امکانات رفاهی برخوردار است، خطوط چندگانه مترو، اتوبوسهای درجه یک که فقط به ظرفیت صندلی هایشان مسافر سوار می کنند و سایر امکانات رفاهی که استادیوم را تبدیل به پاساژی بزرگ هم برای خرید و هم برای لذت بردن از اوقات فراغت کرده است. ولی نمی دانم با چه دیدی معمولا تراختورچیان را با بارسا مقایسه می کنند و این مقایسه را یکطرفه و به سود تراختورچیان می دانند، حکما هر کسی که فقط یک بار تجربه عبور از اتوبان کسائی تبریز را داشته باشد و در راه تابلو بزرگ استادیوم را ببیند به مظلومیت عاشقان تراختور ایمان می آورد، حال چه برسد به وارد شدن به جاده ی اختصاصی استادیوم و خود استادیوم.
مجموعه ورزشی تبریز در سال 1366 زمانی که میر حسین موسوی نخست وزیر وقت تقریبا ده روز پس از بازی تیم های منتخب تبریز و تهران در بحبوحه جنگ عراق با هلی کوپتر در چمن باغشمال به زمین نشست و مدیرکل تربیت بدنـی وقت آذربایجان شرقی (اکبر گهرخانی) با تشریح وضعیت ورزشگاه تختی درخواستی مبنی بر تأسیس یک مجموعه بزرگتر را تسلیم نخست وزیر کرد و موافقت کتبی وی را گرفت آغاز شد. رئیس سازمان تربیت بدنی مسؤولیت اجرایی این پروژه را بر عهده گهرخانی گذاشت و با سرعت با همکاری جهاد کشاورزی زمینی به مساحت 360 هکتار در فاصله ۲ کیلومتری از آخرین خانه های شهـــر در اختیار مهندسان مشاور قرار گرفت و سال بعد مراحل ساخت ورزشگاه 70 هزار نفری تبریز آغاز شد و تا سال 1375 بخش اعظم پروژه به انجام رسید. از سال ۷۵ تاکنون گرچه چندبار مسابقات مهمی در این ورزشگاه برگزار شده است اما هنوز از افتتاح آن خبری نیست و وعده افتتاح این پروژه هر سال به سال بعد موکول می شود. ورزش دوستان آذربایجانـی همواره این سؤال را در ذهن خود مرور می کنند که چرا پروژه های ورزشی استان با رکود مواجه است و به حال احتضار افتاده است؟ آمارها حاکی از وضعیت بسیار نامطلوب فضاهای ورزشی آذربایجان بویژه کلان شهر تبریز در مقایســه با دیگر استانها و میانگین کشوری است و هم اکنون بیش از 80 پروژه نیمه تمام در استان وجود دارد کــــه یکی از آنها مجموعه ورزشگاه یادگار امام(ره) است. هر چند که در زمان حاضر ساخت ورزشگاه 97 درصـــــــــــــد پیشرفت دارد، اما تنها در صورت تکمیل و بهره برداری از این پروژه است که جامعه ورزشی تـــــــبریــــــــــز و آذربایجان صاحب ورزشگاهی در شأن ورزش خود خواهند شد.
امروز با گذشت بیش از 23 سال از استارت پروژه هنوز روز افتتاح رسمی آن فرا نرسیده است و با گذشت یک فصل رویایی و انجام بازی های فوق العاده زیبا و حساس در این استادیوم همچنان مسئولان امر نظر به تکمیل این پروژه ی عظیم ندارند و شاید فصل دهم لیگ حرفه ای ایران نیز حتی با وجود دو تیم بعنوانه نماینده آذربایجان در سطح اول فوتبال باشگاهی کشور این استادیوم به تکمیل صد در صدی نرسد.
ایرادات و نواقص استادیوم سهند از دید تراختورچیان شاید این چنین باشد:
1-آسفالته نبودن کامل جاده های اختصاصی استادیوم، که مشکلات بسیاری برای آن دسته از افرادی که با پای پیاده و یا موتور سیکلت و دوچرخه به استادیوم می آیند بوجود می آورد و البته برای سلامتی تنفس این عزیزان در آینده مشکل آفرین خواهد شد و قدم اول در تکمیل استادیوم سهند است.
2- عریض نبودن جاده های منتهی به استادیوم که به هیچ وجه توانایی و کشش جا دادن خیل عظیم هواداران را ندارند و همواره مشکلات جدی بسیاری را بوجود آورده است.
3- راه ورودی به جاده اختصاصی که به طرز فاجعه آمیزی طراحی شده است و در هر بازی که استادیوم میزبان است شاهد ترافیک فوق سنگین در اتوبان هستیم که با توجه به بین المللی بودن اتوبان کسائی و عبور و مرور مهمانان و هموطنان دیگر از آن جاده و معطلی اعصاب خرد کن آنان از ترافیک بوجود آمده لازم است هر چه زود تر این ایراد بزرگ بر طرف شود.
4-پارکینگ استادیوم که فقط یک منطقه ی خشک بشمار می آید، که باید بدان با ماشین های مخصوص برای صخره رانی و کویر رانی با اعمال شاقه وارد شد و به هیچ وجه توانایی سالم نگه داشتن خودروهای ورودی از لحاظ فنی و آسیب های فیزیکی را ندارد. بنابراین خودروی استانداردی برای ورود و خروج سالم از این پارکینگ حداقل در تبریز وجود ندارد. این پارکینگ باید یکی از اولویت های تکمیل استادیوم باشد زیرا که معمولا عده ی زیادی از هواداران به دلیل نبودن خودروهای عمومی برای حمل و نقل از خودروهای شخصی استفاده می کنند.
5- راه ورود به استادیوم از طرف پارکینگ؛ که تبدیل به کوهی دیگر برای فائق آمدن شده است و هواداران باید پس از هموار نمودن دشواری کوه پیمایی چندین مانع بتنی کوتاه و بلند را نیز پشت سر بگذارند تا از دور نور افکن های استادیوم روحیه ایی مضاعف برای ادامه ی کوه پیمایی بدان ها بدهد. به دلیل مهندسی "پت و متی" که در جای جای استادیوم قابل رویت هست، این راه بصورت غیر استانداری ایجاد شده است(البته توسط کوه نوردان(هواداران) که برای زودتر رسیدن به استادیوم نزدیک ترین راه و البته اولین و آخرین راه را انتخاب می کنند) این راه که بر طرف کردن شیب آن غیر ممکن به نظر می رسد باید بصورتی اصولی پله بندی یا بصورت سنگفرشی شده تا هواداران بیش از این، زحمت راه را بر خود نبینند.
6- عدم وجود بوفه در استادیوم؛ که باعث شده است دست فروشانی از جای جای شمالغرب کشور برای فروش انواع خوراکی های غیر استاندارد و گاها مسموم و تاریخ گذشته بسوی استادیوم جاری شوند که این امر سلامتی هواداران را بشدت تهدید می کند.
7- عدم وجود سرویس های بهداشتی و آبخوری های مناسب از لحاظ کیفی و کمی؛ مسئولانی که بودجه های تکمیل استادیوم را تحویل می گیرند باید توجهی ویژه به این امر داشته باشند و ظرفیت سرویس های بهداشتی و آبخوری های استادیوم را مطابق سیل ورود هواداران به آن طراحی و ساخت کنند.
8- کیفیت نظافت صندلی های استادیوم؛ هر استادیوم قبل از اینکه میزبان دیداری باشد باید خود را برای میهمانان آماده کند این امر مخصوصا در استادیوم هایی مثل سهند که سر پوشیده نیستند و بشدت زیر باران و برف و بادهای شدید هستند مهم است. عدم رسیدگی به نظافت و پاکیزگی صندلی های استادیوم از طرف مسئولان استادیوم امری است توجیه ناپذیر که با وجود ایجاد محلی برای خروج آب شستشوی صندلی در سکوها هرگز این مهم اتفاق نیافتاده است.
9-راه های ورودی و خروجی از استادیوم؛ راه های موجود استادیوم به هیچ وجه مناسب خیل عظیم هواداران نبوده و همواره مشکلاتی برای آنان بوجود می آورد، این امر با توجه به الکترونیکی شدن بلیط های ورود به استادیوم و جست و جوی بدنی چندین و چند باره ی هواداران از طرف نیروهای امنیتی حاضر در استادیوم( که خود جای گله دارد که فرهنگ آذربایجانی را برخی ها با این اعمال نابخردانه زیر سوال می برند و اصلا جنبه ی خوبی ندارد) بسیار مهم است، مخصوصا برخی راه های خروجی استادیوم که گاها به دلایلی نا معلوم توسط نیرو های امنیتی مسدود می شود و در هر بازی شاهد زخمی شدن تعدادی از هواداران هنگام خروج از استادیوم در ازدحام جمعیت هستیم.
10- مناسب نبودن راه خروجی آسفالته ی استادیوم؛ این راه که بنا به اصول مهندسی "پت و متی" مذکور در بالا ساخته شده است موجب بوجود آمدن ترافیک سنگین انسانی می گردد که باید اصلاح شود.
این ده مورد اشاره شده از جمله ی مهمترین نواقص استادیوم سهند است که باید هر چه زود تر مرتفع شود تا هواداران حرکتی کوچک از مسئولین استانی دیده و آنان را از خود و برای خود بدانند. البته بزرگترین مشکل هواداران در استادیوم سهند مناسب و فراهم نبودن وسائط ایاب و ذهاب می باشد که در زمان انتقال هواداران به استادیوم در برخی از نقاط معدود شهر دیده می شوند و با توجه به خصوصی بودن اکثر این اتوبوسها؛ رانندگان بدون کوچکترین نظارت و احساس خطری اقدام به تلکه کردن هواداران می نمایند و بدون هیچ ضابطه ای هوادار را مجبور به پرداخت کرایه نا مناسب می کنند. این سرویس کم و ناکافی در زمان خروج هواداران از استادیوم هم به هیچ وجه وجود نداشته و آذربایجانیان باید با پای پیاده تا مرکز شهر بروند که فاجعه ی بزرگ برای استانداری و شهرداری محسوب می شود که استانی به نام آذربایجان هنوز توانایی حمل و نقل هواداران تراختور و از امسال شهرداری را ندارد. شاید در این بین صعود تیم محبوب شهرداری به لیگ برتر موجبات توجه بیشتر مسئولین شهری و استانی اعم از استاندار و شهردار و شورای شهر و شاید! بهارستان نشینان شود.
امید است در فصلی که تراختورچیان هرگز به مقامی کمتر از کسب سهمیه ی آسیا رضایت نخواهند داد تیم مدیریتی استان و تبریز کهن فقط بتوانند به کوچکترین وظایفشان عمل کرده و در دل هواداران به دسته های پایین تر از این سقوط نکنند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر